లోకులకి జోహార్లు – (*కోతి కొమ్మచ్చి , బాపు రమణీయం *)

-

లోకులకి జోహార్లు –

(*కోతి కొమ్మచ్చి , బాపు రమణీయం *)

.

మాతమ్ముడి పెళ్లి విశాఖపట్నంలో జరిగింది. ముప్పాళ్ళ రంగనాయకమ్మ డిఫెన్సు కాలనీలో ఉన్నారని తెలిసింది.

పదిహేను మైళ్ళన్నారు . నేనూ శ్రీదేవి టాక్సీ కట్టించుకుని ఆ కాలనీకి వెళ్లాం.

స్వామిగారు ఆఫీసుకు వెళ్ళారు. రంగనాయకమ్మ గారు బియ్యం నెరిపి వడ్లూ బెడ్డలూ ఎరుతుంది.

చిన్నప్పటి దద్దనాల రంగనాయకమ్మగా బాల రచనలు చేసినప్పటినించీ తెలుసు. గొప్ప కథలూ నవలలూ రాయడమూ తెలుసు – ఆంధ్రపత్రిక వారి ఆడపడుచు అనుకుంటూ ఉండేవాళ్ళం.

శుభలేఖ ఇచ్చి పెళ్ళికీ భోజనాలకీ రావాలని చెప్పాను.

“మేం రానండి” అందామె.

నేను నెవ్వర పోయాను.

“మేం బ్రామ్మలం కాదు. భోజనాలకొస్తే వసారాలోనో అరుగుమీదో వడ్డిస్తారు. ఆకులు మేమే తీయాలంటారు – నాకు చిరాకు” అంది.

“అమ్మా – మా ఇంట్లో అలాంటివి ఉంటె పిలవడానికి ఇంత దూరం రాను కదా – సాటి రచయితగానే పిలవ వచ్చాను. నాకలాటి తేడాలు లేవు” అన్నాను.

“మీకు లేకపోయినా మీ యమ్మావాళ్ళ కుంటాయి.”

“మా అమ్మ సత్సంగం – దయాళ్ బాగు – రాధాస్వామి మతం ; కులాల్లేవు.”

“మీ యమ్మక్కాపోతే వాళ్ళమ్మకుంటాయి – మిగతా వాళ్లకుంటాయి” అందావిడ బియ్యంలో బెడ్డలు ఎరుతూనే.

నాకు చిరాకేసింది.

చేతులు జోడించి దండం పెట్టాను.

“అమ్మా – కులం పట్టింపులు నాకు లేవుగాని మీకు చాలా ఎక్కువగా ఉన్నట్టున్నాయి – నిన్ను రిపేరు చెయ్యడానికి నాకు తీరికలేదు. దయచేసి మీరు పెళ్ళికి రావద్దు – ఆ ఒక్కరోజూ వైజాగ్ కూడా రావద్దు” అన్నాను.

ఇంటికొచ్చిన ఇల్లాలికి కుంకం బొట్టు కూడా ఇవ్వలేదు.

పిలుపులకోసం తెచ్చుకున్న కుంకంబరిణలోంచి తీసి శ్రీదేవి తను బొట్టుంచుకుని ముందుకు వంగి ఆమెకు బొట్టు పెట్టింది.

వెళ్ళిపోయాం. కారులో వెళ్తుంటే – నాదే తప్పనిపించింది. దూడుడుగా మాట్లాడాను.

ఆమెను ఇంతకుముందు ఎవరో చాలా నొప్పించి ఉండాలి. అందుకే అంట రోషంగా పెడసరంగా మాట్లాడింది అనిపించింది.

కారు తిప్పి వెనక్కి వెళ్లి సారే చెబుదామనుకున్నాను. కాని వెళ్లి సారీ చెబితే – ఆ బియ్యం చాట నా నెత్తిన బోర్లించి చాటాడు అక్షింతలు వేస్తుందని భయంవేసి – చంద్రబాబుగారిలా ‘ముందుకే పోదాం’ (ఎందుకేనా మంచిది) అన్నాను డ్రైవర్ తో .

నాలుగు రోజులు పోయాక ఆవిడే సారీ చెప్తూ నాలుగు పేజీల లెటర్ రాసింది.

కో. కొ ఒకోసారి ‘’ఇన్సల్ట్ కన్న క్షమాపణే ప్రమాదకరం.”

అన్నాడు ఒక జోకర్.